Að fara vel með

Myndun nýs meirihluta í borginni tók allan minn tíma í gær. Var örugglega ekki ein um að eyða tíma mínum við lestur og áhorf fjölmiðla vegna þessa.

Nú þegar nýr meirihluti hefur verið myndaður veltir maður fyrir sér samfellu við stjórn borgarinnar. Hvað almennum borgarbúum finnist um og hvernig lýðræðið er að virka.

Þótt á síðasta kjörtímabili hafi verið þrír borgarstjórar við völd var þó alltaf sami meirihluti við völd. Pólítískar áherslur þær sömu.

Nú verða nefndir borgarinnar skipaðar í þriðja sinn í þessum meirihluta. Hefur allt áhrif. Nýir menn og nýjar pólitískar áherslur í hvert sinn.  

Byggingarverktakar hafa án efa glaðst í aðra röndina yfir nýja meirihlutanum. Nú má aftur auka byggingarmagnið og húsin fara hærra. 600 milljónir fara þó líklega í friðun húsa við Laugaveg. Ætli húsin séu þess virði?

Reyndar hafa undanfarnir dagar verið um margt sérstakir. Var spurð um það hvort ég væri ekki hætt í Framsóknarflokknum. Síminn stoppaði ekki, framsóknarmenn hringja enn þótt ég sé þar ekki lengur.  menn áhyggjufullir þar á bæ, sama hvað sagt er.

 Smá hugleiðingar vegna fatakaupa frambjóðenda.

Árið 2002 var ég í framboði fyrir fyrir framsóknarflokkinn í samstarfi um Reykjavíkurlista. Ég tók að sjálfsögðu þátt í kosningabaráttunni og sótti fjöldann allan af framboðsfundum á degi hverjum síðustu vikur kosningabaráttunnar. Áttaði mig á nauðsyn þess að vera vel til fara þegar ég sótti  fundi fyrir hönd framboðsins. Tók yfirdrátt í bankanum mínum til að kaupa mér nýjan fatnað. Held það hafi verið 200 þúsund. Greiddi  hann upp eftir að ég tók við starfi borgarfulltrúa eftir kosningarnar þá um vorið.

Þekkti ekki annað og vissi sem var að þetta væri mín ákvörðun og mínir peningar sem í þetta færi. Vann um áratuga skeið á skrifstofu framsóknarflokksins og tók  virkan þátt í öllum kosningum um langt árabil hvort sem kosið var til sveitarstjórnar eða Alþingis. Var jafnframt á oft í framboði fyrir flokkinn bæði til Alþingis og borgarstjórnar.  Aldrei varð ég þess áskynja að föt væru keypt á frambjóðendur.

Ég hinsvegar var oft í því hlutverki sem starfsmaður flokksins að velja fatnað fyrir forystumenn hans fyrir kosningar.  Kannski vegna þess að ég var eini kvenkyns starfsmaður flokksins. Frambjóðendurnir greiddu þó sinn fatnað en ekki flokkurinn.

Var í kosningastjórn í Reykjavík fyrir flokkinn fyrir síðustu kosningar til Alþingis. Aldrei rætt um að fata frambjóðendur upp. Þó var farið á marga framboðsfundi. Vissi þó að sumir frambjóðendur fengu  lánuð föt þegar teknar voru myndir af þeim. Verslanir þeim velviljaðar gerðu slíkt.

Í ljósi þeirra upphæða sem eytt hefur verið til fatakaupa fyrir einstaka frambjóðendur, velti ég því fyrir mér hvernig slíkir stjórnmálamenn fara með almennafé. Þeir hljóta a.m.k. að hafa vitað af kaupunum. Sama hvort slíkt er framlag er komið frá almenningi eða einstaka fyrirtækjum.

Ef eðlilegt er að eyða yfir milljón krónum í fatnað, hversu mikið má ætla að fari af almannafé í aðrar misvitrar ákvarðanir?

Er skrítið að menn spyrji?

Allt sem fer upp fer niður

Stundum verða smæstu mál að þeim stærstu. Fatakaupin sem um var rætt, urðu til þess að lokinu var lyft og undir niðri kraumaði óánægjan.

Síðan var óvænt myndaður nýr meirihluti og allt snérist í heilan hring. Eftir 13 og hálft ár verður framsóknarflokkurinn í fyrsta sinn í minnihluta í borgarstjórn.

Að vera valdalaus í minnihluta breytir öllu fyrir stjórnmálaflokk. Ekki síður fyrir þá einstaklinga sem þar sitja.

Svo komu reikningarnir í ljós. Fatnaður fyrir rúma milljón. Löglegt en siðlaust segja sumir. Ólöglegt að gefa ekki upp hlunnindi til skatts. Skyldi það hafa verið gert?

Allt breytt frá með deginum í dag og margt eftir óútskýrt.

Að stinga hausnum í sandinn

Hvenær verða átök persónuleg og hvenær verða þau víðtækari.

Velti því fyrir mér eftir ummæli Guðna Ágústssonar í kvöldfréttunum um gagnrýni Guðjóns Ólafs á Björn Inga þar sem Guðni kaus að líta á átökin sem átök á milli tveggja manna en ekki almennt innan flokksins.

Þegar ég valdi að stíga frá borði úr Framsóknarskútunni hafði ég séð á bak fjölda vina og félaga sem töldu sér ekki vært lengur í félagsstarfinu vegna átaka. Þar voru m.a. nokkrir stjórnarmenn úr félögunum í Reykjavík.

Strútarnir velja að stinga hausnum í sandinn þegar vandi steðjar að. Það er ekki vænlegt til árangur fyrir forystumenn í stjórnmálaflokki að taka upp slík vinnubrögð.  

Guðni veit vel um hvað málið snýst.

 

Að vera klæddur á kostnað flokksins

Í mörg herrans ár styrkti ég Framsóknarflokkinn mánaðarlega með framlagi mínu. Þessi framlög áttu að styrkja flokkinn í því að koma á framfæri stefnumálum sínum, ekki síst í kosningum.

Aldrei datt mér það í hug, að eitthvað að þeim peningum sem safnað var með þessum hætti meðal flokksmanna og velunnara flokksins færu í neitt annað en koma stefnumálum flokksins á framfæri.

Ef þetta er rétt  hjá Guðjóni Ólafi að  framlög þessi ásamt öðrum framlögum hafi m.a. farið í það að kaupa föt á einstaka frambjóðendur, er flokkurinn komin enn lengra frá uppruna sínum en ég hélt.

Aldrei hef ég áður heyrt af slíku og hvað þá síður að slíkt hafi verið gert í þeim fjölmörgu kosningum sem ég tók þátt í.

Frambjóðendur sækjast sjálfir eftir því að skipa sæti á listum flokka. Leggja jafnvel út í kostnaðarsöm prófkjör til þess að ná kjöri.

Ætli það sé til of mikils ætlað að frambjóðendur borgi fötin utan á sig sjálfir? Eða er þetta nýi takturinn í flokknum?

Gagnrýnir fatapeninga framsóknarmanna

Pólitískar ráðningar, hverjir græða?

Hætti mér ekki út fyrr en á þriðjudagsmorgun þegar skólinn hófst á ný. Frekar erfitt að snúa öllu við eftir ferðalagið. Hressandi var þó að fá snjófjúkið í andlitið þegar alvara lífsins tók aftur við.

Reyndi að koma mér inn í helstu mál samfélagsins með því að lesa blöð síðustu vikna. Þar sýnist mér pólitískar ráðningar vera vinsælasta málið.

Þannig virðast pólitískar ráðningar alltaf halda sínum vinsældum. A.m.k. meðal þeirra flokka sem sitja á valdastólum á hverjum tíma. Þeir flokkar sem hinsvegar eru í minnihluta eiga erfitt með að lýsa undrun sinni og vanþóknun á slíkum ráðningum. Pólitískar ráðningar virðast því miður enn vera hluti af veruleika stjórnmálanna hér á landi.

Enginn stjórnmálaflokkur sem hefur verið við stjórnvölin er þar undanskilinn.

Nú virðist það vera þannig að enginn fer vel út úr slíkum ráðningum. Ekki þeir ráðherrar sem með ráðningavaldið fara. Þeir sitja eftir með spillingarstimpil á embættisgerðum sínum. Stjórnmálaflokkarnir bera á endanum ábyrgð á sínum mönnum og fá því þennan sama spillingarstimpil.

Ekki heldur þeir einstaklingar sem embættin hljóta. Þeir sitja undir því að hafa fengið starfið á pólitískum forsendum en ekki fyrir eigin hæfi og oftar en ekki bera einstaklingarnir þann stimpil út starfsævina.

Í kjölfarið fylgja oftar en ekki kærur og pólitískt moldvirði. Hverjir eru það sem þá græða á slíkum ráðningum? Að minnta kosti ekki stofnanirnar sem ráðið er til. Líkast til á endanum er enginn sem græðir á slíku.

Það myndi án efa gera öllum einfaldara fyrir að skipa ráðninganefndir sem falið væri að velja hæfasta umsækjandann og jafnframt að farið yrði eftir slíkum tillögum. Þar kæmu að einstaklingar sem hefðu til þess faglega þekkingu og ráðherra myndi fara alfarið eftir slíku mati.  

Ef pólitísk samstaða myndi nást um slíka tilhögun á opinberum ráðningum myndu stjórnmálin fá á sig annan blæ. Umræðan um pólitískar ráðningar myndi að m.k. hljóðna og friður yrði meiri um störfin sem ráðið yrði í.

Er ekki komin tími til að stjórnmálamenn taki höndum saman um slík vinnubrögð innan stjórnsýslunnar?

 

Heimkoma

Síðustu dagarnir í Malasíu voru ævintýri líkastir. Við reyndum að sjá sem mest á þessum stutta tíma sem við höfðum til umráða, en vorum sammála um að við myndum koma þangað aftur. Allt of mikið sem við áttum óséð þegar haldið var heim.

Fyrri dagurinn í Kuala Lumpur var nýttur til fullnustu. Fórum og skoðuðum hindúahof sem er í hellum rétt við borgina.Ganga þarf upp 272 tröppur upp í dropasteinahella þar sem musterið er. Milljónir hindúar alls staðar að úr heiminum koma á trúarhátíð þarna í janúarmánuði ár hvert. Þótt hátíðin sjálf sé ekki fyrr en í lok janúar var fjöldi fólks komið saman til að biðjast fyrir þegar við vorum þarna og áhugavert að fylgjast með öllum þeim skrítnu venjum sem viðhafðir voru við bænahaldið.

Síðan var farið á fílabúgarð sem staðsettur er í skógarþykkni nokkuð frá borginni.  Malasíbúar leggja mikla áherslu á útflutning pálmaolíu og hafa lagt á síðustu árum í mikla uppbyggingu plantekra með slík pálmatré. Sú uppbygging hefur minnkað skóglendi í landinu og þrengt hefur að villtum fílum í samhliða. Því hefur verið brugðið á það ráð að færa hjarðir fíla á þá staði þar sem þjóðgarðar eru í landinu. Sá búgarður sem við heimsóttum er ein fjölmargra sem hýsa fíla sem ekki geta lengur verið í sínum upprunalegu heimkynnum. Við fengum að fylgjast með fílunum borða og baða sig. Mikil upplifun að fá tækifæri að fylgjast með þessum stóru dýrum í frjálsu umhverfi.

Við heimsóttum vísindasafn í Kuala Lumpur á laugardag, sama dag og haldið var heim á leið. Safnið var mjög stórt og fjölbreytt en það sem vakti athygli okkar var að safnið var kostað af olíufélagi landsins og aðal áherslan var að sýna fram á hversu mikilvæg olían væri öllum. Áróðurinn var mikill í safninu sem var sett upp sem fræðsla fyrir börn og ungmenni. Olíuborpallar og gas og olíuframleiðsla fengu mesta hluta safnsins og jákvæð ímynd tengd því jafnhliða. Einkaframtakið í sýnu hreinasta formi.

Seinnipart laugardags var flogið frá Kuala Lumpur til Singapore, síðan áfram í 12,5 tíma til Amsterdam og þaðan beint til Keflavíkur.

Ferðin tók 36 tíma og allir fegnir því að komast heim eftir langt ferðalag.

Nú byrjar síðasta önnin í náminu á morgun og skrif á MPA ritgerðinni.

Nýtt ár fullt af nýjum tækifærum er það sem ég sé fram á og hlakka til að takast á við ný verkefni sem bíða mín.

Malasía með þrumuveðri

Malasía tók á móti okkur ferðafélögunum með þrumuveðri á þriðjudag. Hressilegt og vakti aðdáun okkar allra. Lögðum af stað frá Nýja Sjálandi á hádegi á þriðjudag og þá tók við 10 tíma flug til Singapore.

Þá höfðum við átt góða tvo daga í Christchursch þar sem við fórum á söfn og í Sirkus. Áttum síðan góða kvöldstund með fjölskyldunni á Nýja Sjálandi á mánudagskvöldið á góðum veitingastað. Kvöddumst síðan á flugvellinum óviss um það hvenær við sæjumst næst. Þegar fjarlægðirnar eru svo miklar sem raun ber vitni er slíkt aldrei fyrirséð.

Á flugvellinum í Singapore beið okkar bílstjóri og við tók fjögurra tíma akstur til Melaka sem liggur á vesturströnd Malasíu. Þar sem tímamunur á milli Nýja Sjálands og Malasíu eru sex tímar voru menn orðnir þreyttir þegar komið var á áfangastað.

Í dag var síðan farið í skemmtilega skoðunarferð um borgina sem hefur merkilega sögu að geyma um verslun og viðskipti á milli Evrópu og Asíu s.l. árhundruð. Nú búa um hundarð þúsund íbúar í borginni og mikil uppbygging virðist vera hér, ekki síst vegna fjölda ferðamanna sem sækja borgina heim. 80% íbúa Malasíu eru múslímar og því er margt nýtt og framandi að sjá og heyra. Eftir ógleymanlegt nudd var síðan setið við sundlaugina með yngstu ferðafélögunum og hlustað á þrumur í fjarska. Hitinn um 30 gráður og dagurinn kominn að kveldi. Minning sem ekkert okkar gleymir í bráð.

Á morgun verður síðan haldið til höfuðborgarinnar Kuala Lumpur og dvalið þar í tvær nætur.

Síðan verður haldið heim á leið.

 

 

Á vesturströndinni

Áttum ágætis áramót í Nelson. Fórum á krá sem bauð upp á kvöldverð og síðan var skálað á mótelinu á miðnætti. Við sáum þrjá flugelda fara á loft og heyrðum óm af skemmtun ungmennanna á ströndinni. Vorum komin í háttinn um eittleitið, nokkuð fyrr en vanalega. Ólík áramót en við eigum að venjast.

Fylgdumst reyndar með undirbúningi unga fólksins í nágrenninu í aðdraganda hátíðarinnar og fannst þeir ekki að miklu leiti skera sig frá íslenskum ungmennum. Það eina sem var öðruvísi að þeir sátu utandyra með sinn bjór og skemmtu sér. Um nóttina var auðheyrt að mikið var um gleði og glaum og stóð hann langt fram á morgunn. Okkar unga fólk er á engan hátt að öðruvísi en þeir í Nýja sjálandi þegar kemur að skemmtanahaldi. 

Á nýjársdag var verið á ströndinni og síðan var haldið til Takaka sem er vinsæll sumardvalarstaður þann 2.janúar. Þar hittum við hluta fjölskyldunnar sem hafði dvalið þar yfir nýjárið.  

Við dvöldum þar í tvo daga í góður yfirlæti. Veiddum bæði lax og fórum á sjóstöng. Sáum ótal fallega staði og nutum samvista við hvort annað. Veðrið var alla daga á milli 25 og 30 stiga hiti og glampandi sól og hitinn oft yfirþyrmandi.

Síðan héldum við sjö ferðafélagarnir í ferð um vesturströndina. Gistum fyrstu nóttina í Westport. Heimsóttum Charlston sem var eitt sinn 40 þúsund manna gullgrafarabær en þar búa nú innan við 50 manns. Heimsóttum líka gamla gullnámu í nágrenninu.

Fórum og skoðuðum ótrúlega fallegan stað, Punakaiki, sem myndist þýðast sem pönnuköku klettarnir. Ólýsanlega fallegur staður þar sem regnskógurinn liggur allstaðar að. Náttúran er þarna í öllu sýnu veldi og sjórinn sýnir það óþyrmilega hvers hann er megnugur. Maður verður smár og vanmáttugur á þessum ógleymanlega stað.

Í nótt verður síðan gist í Greymouth sem er stærsti bær vesturstrandarinnar. Gamall kolavinnslubær sem eflaust hefur átt betri daga.  Hér búa um 14 þúsund manns.

Á morgun verður síðan farið yfir Arthur pass sem er fjallgarður sem gengur yfir miðjuna og er jafnframt þjóðgarður. Þaðan liggur síðan leið okkar á til Christchurch. Þar dveljum við í tvær nætur áður en haldið verður til Malasíu n.k. þriðjudag.